‘Het kussen is nu echt leeg’

Op zaterdag 11 juli is ons Set-Up ’65 lid Annie Eissink gestorven. Binnen de volleybalvereniging kenden we Annie Hulshof, Annie Damhuis en Annie Eissink. Ze werden dan ook de drie Annie’s genoemd en de drie dames waren onze supporters van het eerste uur. In de oude sportzaal zaten ze vaak een hele zaterdagmiddag op de houten banken en dan klaagden ze wel eens dat deze zo hard waren. In één van de verenigingsbladen in die periode werd in de reil – en zeilrubriek hier aandacht aan besteed. Het zorgde er voor dat de drie Annie’s een blauw kussen kregen met het Set-Up ’65 logo, zodat ze vanaf dat moment comfortabel naar de wedstrijden konden kijken. Ze keken niet alleen naar de wedstrijden, maar ook naar de benen van de heren 1 spelers. Die springveren kregen dan een cijfer van 5 tot 10. Na afloop van de wedstrijd stonden de drie A’s op en lieten op karakteristieke wijze weten wat ze van de match vonden, waarna de uitslag van de ‘benenwedstrijd’ volgde. Biet iedere heren 1 speler was blij met het juryrapport van de drie Annie’s…………

Zo vormden ze een drie-eenheid, maar die kreeg een eerste knauw na het overlijden van Annie Hulshof. Na het sterven van Annie Damhuis bleef Annie Eissink als enige van deze drie Annie’s over. Drie Annie’s, die elkaar vonden als supporters, hebben veel plezier gehad van hun ‘blauwe zitplek’. De Ootmarsumse volleybalclub heeft dierbare herinneringen aan deze drie Annie’s. ‘Een gouden mens’

Annie Eissink-Keupink was in eerste instantie natuurlijk een groot en hartstochtelijk supporter van haar dochters Irma en Anita, die beiden volleybalden. Samen met haar man Alex waren ze nagenoeg iedere zaterdag in de sporthal te vinden. Ze genoten van de wedstrijden, ze genoten van de sfeer en ook naderhand van de gezelligheid in de sportkantine.  Daar bleef het niet bij, want op Annie kon je altijd een beroep doen. Onderdeel van de schoonmaakploeg van de kantine, koken bij jeugdkampen en zo ‘dook’ Annie vaak op als vrijwilliger binnen de club. Een heel erg trouw lid en bovenal een echte supporter. Met een blauw-geel hart moedigde ze tal van teams aan en het mooie was dat ze altijd een woord van troost had als de ploegen met een nederlaag van het veld afliepen. Heel positief en er klonk nauwelijks een wanklank bij haar, want ze steunde de club door dik en dun. “In voor – en tegenspoed ben ik er,” liet ze wel eens weten. En daaraan heeft ze zich gehouden. Wat was het ook mooi voor Annie en Alex dat hun kleindochters in Ootmarsum de jeugdopleiding van Set-Up ’65 volgden. Om Tess en Kiki te volgen, was er voor hen geen wedstrijd te ver. Annie was er en als het kon dus ook bij uitwedstrijden. De Open Clubkampioenschappen waren hoogtepunten met onder meer een Nederlands Kampioenschap voor de C-meiden onder leiding van Hermine Kuipers als kers op de taart. Wat voelde Annie zich trots, zoals ze trots kon zijn op al haar kleinkinderen.

Ze volgde Tess, die het buitenlandse avontuur zocht en onder meer in Münster, zuid Duitsland en in Zwitserland speelde, en ook daar zat  haar oma op de tribune. Een Ootmarsumse spelverdeelster, die de lijnen uitzette bij een hoog aangeschreven Duitse Bundesligaclub en bij een Zwitserse topclub.  Dat gaf Annie een heel goed gevoel. En wat te denken van Kiki, die terugkwam bij Set-Up ’65 en in het eerste damesteam eredivisie speelde. Het hoogst haalbare in Nederland en dus zat Annie op de tribune, vlak voor de trapsupporters en zong mee bij de clubliederen, applaudisseerde, glom bij overwinningen en troostte bij nederlagen. Een gouden mens, die ons helaas ontvallen is. “Het is good west” liet ze zelf weten. De laatste Annie is niet meer. Voor Set-Up ’65 is ‘het kussen nu echt leeg’.

We wensen Alex, haar kinderen en de verdere  familie heel veel sterkte in deze verdrietige tijd.

Volleybalvereniging Set-Up ‘65